Daar is die weer. Dé welgestelde vraag. “En wat voor werk doe jij?”

Alarmbellen in m’n systeem. Fack. Nu val ik door de mand. Weer.

Weer die KUT vraag.

De vraag die m’n hele zelfvertrouwen met één klap weg weet te nemen op dat moment.

“Eh, ja. Ik doe van alles eigenlijk!” Antwoord ik dan.

“Ik heb m’n eigen bedrijfje, daar haal ik af en toe wat klantjes en klusjes binnen. En verder.. Ja eh.. dat platform.. en verder klus ik wat bij. In eh.. de Horeca.”

Voorzichtig kijk ik naar links.

Wat zou ze denken?

“Stom mens”, hoor ik een stem tegen mezelf zeggen.

“Ga dan ook eens wat doen met je leven!”

Ze zal wel denken: “Dertig jaar, en nog steeds in de horeca?! Wat een flierefluiter. Die heeft echt veel issues.”

 

 

Ja, ik kijk nog steeds op tegen mensen met intellectuele banen.

Die hebben het ‘voor elkaar’.

Die hebben discipline, weinig angsten en weten ‘de top’ te bereiken in het leven.

 

Dit is hoe mijn brein werkt.

En toch…

Toch fluistert er ook iets anders.

 

Ik sta in de douche, op de achtergrond een mooie Ecstatic Dance set.

Even vrij van m’n gedachten.

En daar komt het..

Een tribal beat neemt even mijn lichaam over en ik begin te dansen.

Dit gevoel ken ik.

Die momenten bij Odessa.

‘DIT’ is wie ik ben.

De beat neemt mijn lichaam over.. bewegingen worden groot, extatisch, krachtig.

‘DIT’ is wie ik ben.

IK LEEF!!!!!

IK LEEF!!!!

Ik voel het!!!!

Tranen rollen over m’n wangen.

Diepe snikken komen los.

“JA DIT”.

“DIT is wat ik mis”.

“IK”.

“MIJ”.

Ik voel verdriet van mezelf.

En alles wat ik mezelf en wat het systeem mij oplegt.

Een krachtige vrouw die los wilt komen van alles wat moet.

Alle projecties.

Alle lagen.

Alles wat zij niet is en niet wil zijn.

Haar grote wens, om gewoon PUUR te mogen ZIJN.

Niks doen en gewoon ZIJN.

“Waarom is dat zo verdomde moeilijk?!”

 

En daar komt die grote levenskwestie.

Het verlangen, wat ik ken.

Zo diep van binnen, om gewoon te mogen zijn.

Want ik weet.. mijn krachtigste IK, is niet in een intellectuele job.

Het is in dans,

In vertragen,

In verbinden.

Alles waarin alles even NIET MOET!!!’.

 

Want G&&V$%^D,

Wat MOET er veel.

Een samenleving waar zoveel MOET.

Ik kies voor vrijheid.

IK

WIL

VRIJHEID.

 

En deze stem.. deze dans.. voelt groter dan het ‘volgen van de verplichtingen’.

En de onzekerheid in ‘die gesprekken’.

God, wat HAAT ik ‘die gesprekken’…

En wat zou ik eens trots willen zijn op mezelf, en in zo’n gesprek, over wat ik doe.

Wie ik ben.

Want wat ik doe, is toch wie ik ben?

Nee dat is niet zo.

Maar waarom voelt dat toch zo?!

 

Trots op wat ik ‘manifesteer’.

Maar het is er nog niet.

En ik weet het nog niet, wanneer het dan wel klopt.

En hóé ik dat ga doen.

Maar ik wil, blijven volgen wat wél klopt.

Ook al weet ik nog niet hoe.

En is de uitkomst nog niet duidelijk.

 

Mijn hoofd pakt ‘m nog niet.

Want ja, ook geld..

GELD!

Dat is toch waar het om draait?

Want als je veel geld verdient, met een goeie baan.

Dan is het toch goed?

En heb je dat niet,

Dan is het toch ‘fout’?

We moeten toch geld verdienen?!

En daarvoor moet je toch ‘Je best doen?’

En ik wil het niet.

Ik wil niet ‘mijn best doen’.

Jezus.. en wat een schaamte zit daar op.

Waar het me zo aangeleerd is.

Schouders eronder, kom op!’

Werken!

 

En daar is nu nét waar ik m’n kracht verlies!

Ik wil ont-moeten

Ik. Kan. Het. Niet.

Ik. Kan. Het. Niet. Meer.

En ik WIL het niet meer.

En hoe dan wel?

Dat weet ik niet.

Maar ik ben er klaar mee.

Zo klaar mee.

 

Ik weet niet waarom, maar ik voel ZO sterk. Dit.

 

I. Am. A. Woman.

In pure essence.

And this, this is: ‘Good Enough’.

Can you PLEASE, just see ME.

Without the jobs.

Without all the stories.

Just here.

Now.

In my

Pure Essence.

 

Want

Ik wil gewoon

Puur Zijn.

 

Mijn Human Design noemt mij een Manifesting Generator.

Ik zou mijn chart er nog eens bij moeten pakken,

Maar vaak voel ik mij alles behalve iemand die manifesteert en aanpakt.

“Ik wil Gewoon Zijn!’ Hoor ik mezelf vaak schrééuwen!

 

En nu ik dit zo terug lees, zie ik ook, kleine Hansje.

Die zo jong al zo hard moest werken.

Vechten.

Om gezien te worden.

Iets wat ze zo hard heeft doorgezet.

Moest doorzetten.

Omdat ze anders niet zo overleven.

 

En wat raakt het me dan, om dat zo door te hebben.

Deels met een liefdevolle blik naar mezelf,

Maar ook ‘minachting’ dat dit wellicht de reden is waarom ik ‘niet meekom’ met het leven.

Het liefste de hele dag op de bank hang met eten besteld via Uber Eats.

Want dat is wel hoe het is de realiteit is.

Zo diep dat het zit, niet m’n best te willen doen voor wat dan ook.

 

Waarin ik in dit verhaal voel dat er twee tegenpolen elkaar raken.

Waarin ik geloof dat we in een systeem leven die veel van je vraagt. Weinig stilstaat. Beoordeelt op: ‘Dat dat wat je doet, is wie je bent.’

En waarin ik daar wellicht meer dan gemiddeld ‘heftig’ op reageer.

Mijn verleden, trauma & kwetsing te maken heeft dat ik rustiger aan moet, maar vooral ook wíl doen.

In vertraging en ‘niks doen’, het beste in contact kom met wie ‘ik BEN’.

En dat daar ook een grote kracht en ‘waarheid’ in schuil gaat.

Maar dat dit zo haaks ligt op het systeem.

Wat raast.

Doorgaat.

En intellectuele studies en onderzoeken stimuleert.

 

Ja, het blijft een zoektocht. Mij staande houden in dit land en dit systeem.

Waarin schaamte en schuld mij soms overspoelen in contact.

Maar waarin de kracht, het genot en het vertrouwen van het menselijk bestaan mij hier houden.

En mij kunnen vertellen: Het. Is. Goed.